Leniwa Beatka

Drodzy Czytelnicy!
Zaniedbuję Państwa ostatnio... Bardzo mi przykro z tego powodu. Postaram się pisać częściej. Zamieszczam kolejne pytanie, które otrzymałam, przysłane przez zaniepokojoną matkę.

Witam! Beatka ma stwierdzoną dysleksję. Jest dzieckiem inteligentnym, ale według mnie leniwym. Jak mogę ją namówić do tego, żeby się uczyła więcej? Ona musi poświęcać więcej czasu na naukę. Są może jakieś sposoby, żeby nauka szybciej jej wchodziła do głowy? Może mi Pani polecić coś naprawdę dobrego?

Mama

Moja odpowiedź:
Szanowna Pani,
Niestety nikt jeszcze nie wynalazł  „czarodziejskiej szufelki” do napełniania głowy naszym dzieciom poprawną ortografią czy umiejętnością sprawnego czytania.  Jeśli trafi Pani na taka „cudotwórczą metodę”, to radzę ostrożność, bo zapewne jest to szlabierstwo i wyłudzanie pieniędzy.
Postęp w nauce naszych dzieci, szczególnie gdy mają trudności w nauce, to przede wszystkim wyzwanie dla nas, rodziców. To przede wszystkim my musimy pozbyć się lenistwa i uznać, że tylko codzienna praca z naszym dzieckiem może przynieść rezultaty. Jest to proces kilkuletni, bardzo przykry, wręcz „pot i łzy”, czyli... tak jak w sporcie. Proszę przyjrzeć się Pani Justynie Kowalczyk czy Adamowi Małyszowi - to są wybitnie zdolni ludzie, podczas gdy nasze dzieci dyslektyczne są „wybitnie niezdolne” do czytania i pisania. Dlaczego zatem ci wybitnie zdolni muszą trenować codziennie kilka godzin, przez cały rok, dwa lata, dziesięć lat zanim osiągną sukces? Dlaczego nasze dziecko miałoby szybko i przyjemnie osiągnąć dobre wyniki w nauce? Czy jest takie prawo w naturze, które wskazuje na taką możliwość? Nie wolno przegapić pierwszych 2 lat nauki szkolnej, czekając aż coś się zmieni. Zazwyczaj zmienia się, ale na gorsze.
Dlatego należy wziąć się najpierw za siebie, a potem za dziecko i pamiętać, że jeżeli skutecznie nie pomożemy mu w nauczeniu się płynnego czytania ze zrozumieniem do klasy III, to potem będzie katastrofa, zważywszy, że dochodzi okres dorastania i buntu. Wówczas już nie będziemy umieli pomóc naszemu dziecko, bo nie będzie tego akceptować. Bardzo potrzebny byłby nauczyciel specjalista terapii pedagogicznej, który mógłby raz w tygodniu pracować z dzieckiem, najlepiej w naszej obecności. Musimy nauczyć się, jak powtarzać te ćwiczenia w ciągu tygodnia, oraz jak rozmawiać z dzieckiem, jak je motywować i wspierać.
 
Ponadto ważna uwaga: na podstawie badań dr Ewy Łodygowskiej wiemy, że niesystematyczne ćwiczenia dają tyle, co brak ćwiczeń, a więc szkoda czasu na pozorowanie działań. Ćwiczenia muszą odbywać się codziennie. Dziecko dzięki temu nie tylko przezwycięża trudności szkolne, lecz także uczy się uczyć - to jest kapitał na całe życie, także na życie dorosłe.
Pozdrawiam, życzę wytrwałości i cierpliwości. Sama to przeszłam i teraz mogę być dumna z mojej córki, oraz spokojna o jej przyszłość.

> Marta Bogdanowicz